Hepimiz,birşeyleri çok severiz ,daha çok sevmek isteriz,bir zaman sonra herşey değişir.Bir süre sonrada unutulur.

Belkide,insanoğlunun yapısı bu.

Küçüklüğümden beri hep aynı tekniği kullandım,küçüklüğümden beri aldandım,aldatıldım.

Hep güvendim insanlara,sonu hep hüsran .

Birisi ile tanıştığım zaman ,iş olsun ,aşk olsun her ne olursa olsun ,hep %100 kredi verirdim.Her yaptığı yanlışta da kredisinden indirirdim.

50 nin altına indiği zamanda bitirirdim ;daha tehlikeye girmeden .

Ama,kredisi  her 50 nin altına inen kişi için de, ayrıca çok üzülürdüm.Neden böyle yaptı ,iyi olmak varken neden?

Çok güvendiğim bir elemanım ;bana yanlış yaptığında,çok sevdiğim bir kız beni aldattığında,yada çok sevdiğim bir arkadaşım beni arkadan vurduğunda.

Bugün bana sorsalar, 10 kişi sayamam  etrafımda.

Halbuki, ben hepsinin en kötü günlerinde yanında olmuştum,gece gündüz yardım etmiştim,işimi gücümü bırakıp dert dinlemiş ve çözmek için formüller üretmiştim.Kısaca tapmıştım .

Hepsi unutuluyor ,yetmiyor bide kazık atmaya çalışıyorlar.

O yüzden artık seviyorum ama tapmıyorum kimseye ...%100 kredi de vermiyorum .Sadece gözüm açık bekliyorum ne zaman kazık gelecek diye.

Kimseyede güvenmiyorum .

Böylece de üzülmüyorum.